वेचलेली फुले...

"रात्री आई करुणाष्टके म्हणत जुन्या सोप्यात बसे. ती अंथरुणात पडल्या-पडल्या ऐकली की 'रघुपती मति माझी आपलीशी करावी' असे म्हणत आपणही तिच्या शेजारी बसावे असे वाटे.

पहाटे उठून वडील जेव्हा 'उठा उठा हो सकळिक' अशी भूपाळी म्हणत तेव्हा अंथरुणात पडल्याची लाज वाटून अंगण साफ करण्याचा हुरूप येई.

तो वाडा, तो सकाळचा सडा,ती जात्यावरची गाणी,तांब्या-पितळी ची घंगाळं,ते पहाटेचे शेकणे या गोष्टींना आगळेच सौंदर्य येई.त्या घरात 'असणे' म्हणजे बाळपणात फिरून येणे,प्रत्येक वस्तूवर पडलेल्या आजोबांच्या छापाविषयी भीतीयुक्त आदर बाळगणे व आजीच्या कुशीत झोपणे...

नोकरी करण्यासाठी, शिक्षणासाठी सगळे जण कुठे कुठे फुटले तरी या घराविषयीचे प्रेम कमी झाले नाही. वर्षातून एकदातरी आम्ही सारी भावंडे एकत्र जमत असू. मग चांदण्या रात्री अंगणात लिंबाचा गार वर घेत सर्वांनी बसावे, वडिलांनी रसाळ गोष्टी सांगाव्यात, सकाळी नव्या सोप्यात न्याहारी करीत बाळपण आठवावे, दुपारी लिंबावरच्या साळून्क्याचे मंजुळ बोलणे ऐकत डुलकी घ्यावी...संध्याकाळी दिवस कलल्यावर मावळतीचे रंग पाहावेत..."

 'गोष्टी घराकडील' - (व्यंकटेश माडगुळकर)