‘Approach
road’ हा बिल्डरच्या
दृष्टीने शक्यतोवर टाळण्याचा मुद्दा होता. लोकं मात्र याबद्दल समाधानी नव्हते. मुळीक
काकांनी कुठलाही आलाप न घेता सरळ द्रुत लय गाठली आणि बिल्डरला प्रश्न केला,
“आमच्या सोसायटीच्या Approach
road चं काय? कधीपर्यंत complete होणार? आत्ता उत्तर हवंय. बोला.” बिल्डरने स्वतःच्या चेहऱ्यावर
प्रश्नार्थक चिन्ह उमटवले. जणू काही ह्याबाबत काहीच माहित नाही असा त्याचा
अविर्भाव होता. विधातेंनी एवढ्यात त्याच्याशी कानात काहीतरी कुजबुज केली आणि तो बोलू
लागला, “हे बघा, पहिल्या फेजचा आणि तुमचा रस्ता एकच ठेवलाय. अतिशय सुंदर रस्ता
झालाय. पावलोपावली street
lights आहेत. कडेला jogging track सुद्धा आहेत. हा point तसा मला गौण वाटतो.” हे ऐकून मुळीक काकांचा पारा चढला. “आम्ही आमच्या
फेजच्या separate रस्त्याबद्दल बोलतोय. तो अजून तसाच आहे. तुम्ही फक्त गेट करून ठेवलंय.
पक्का road कधी होणार?”, ते म्हणाले. तेलंग काकांनीही जोर लावला.
“तो entrance मिळाला की आम्हाला येणं-जाणं सोपं होईल. We’re waiting for that actually.” बिल्डरचा चेहरा अजूनही expressionless होता. अपेक्षित
response मिळत नसल्याचे बघून लोकांनी बिल्डरच्या दिशेने १५० च्या स्पीड नी pace bowling सुरु केली,
ती अशी-
“प्रत्येक
गोष्टीसाठी कटकट बुआ तुमची.”
“कुठल्याही
परिस्थितीत आम्हाला हा रस्ता हवाय. बास.”
“Do you really care for our convenience?”
“It was your selling point. आम्हाला flat घेताना हे सांगण्यात आलं होतं की हा तुमचा Approach road राहील म्हणून.”
“आणि
सध्याचा common
road किती विचित्र आहे.
भूल-भुलैय्या. Design करताना तुम्हाला कळलं नाही का की रस्ता सोपा, सरळ हवा.”
“आमचे
पाहुणे जेव्हा ह्या रस्त्याने येतात तेव्हा नावं ठेवतात...किती complicated रस्ता आहे
म्हणून... प्रत्येकाला काही न काही उत्तर देऊन निभवावं लागतं.”
“जो वादा
किया वो निभाना पडेगा, सर.” (वातावरणात कमालीचे गांभीर्य आले असल्याने या वाक्याला
हशा किंवा प्रतिसाद मिळाला नाही.)
“तुम्हाला problem काय पण हा
रस्ता तयार करून देण्यात?”
“होणार... होणार... सुरुय तुमचं कधीपासून. पण कधी होणार?
आम्हाला तर नातू पण झाला या वेळात.” (नाही म्हणायला इथे चार-दोन लोकं फिदीफिदी हसली.)
“खूप मागे
लागावं लागतं तुमच्या साहेब.”
“सध्याचा road तर काहीच्या काही आहे. एवढे turns तर कोकणातल्या रस्त्यांना सुद्धा नसतात. RTO ला rent वर द्या हा
रोड driving
tests साठी. ते काही नाही. आम्हाला separate road हवाय.”
या
प्रकारचा rapid-fire round बघून नाही म्हटलं तरी बिल्डर थोडासा हललाच.
“एक मिनिट.
शांत... शांत व्हा... ऐका... please. हे बघा,
आपल्या इथे आता 3rd फेजचे काम सुरुय. जो रस्ता तुम्ही म्हणताय तो सध्या
त्या कामासाठी reserved आहे. तिथून जेसीबी, ट्रक्स वगैरे जातात. तुमच्यासाठी जर तो सुरु केला तर
तुमच्या गाड्या खराब होतील. सतत धूळ असते त्या जागेत.” बिल्डरने ढालीसारखं हे
वाक्य उच्चारलं.
“चालेल. आम्ही धुळीत रखडलो तरी हरकत नाही...” एक जण
आवेशात म्हणाला. हे ऐकून दुसरा मनुष्य त्याला हळूच आवाजात म्हणाला, “अरे काही
काय... धुळीत रखडू म्हणजे काय? गाड्या धुवायला जागा दिली नाहीये बिल्डरनी. कोण साफ
करणार रोजच्या रोज गाडी? आहे तो रस्ता ठीक आहे ना भाई.”
“अरे yes, हा पण point राहिलाय.”
पुन्हा
बिल्डरला उद्देशून तो म्हणाला, “आणि हो... car wash साठी
वेगळी जागा हवीय.”
हा मुद्दा तर
बिल्डरने सरळ धुडकावून लावला. “That is impossible. एखाद्या
ठिकाणी जागा करून जरी दिली तरी त्या जवळचे लोकं ओरडतील... त्रास होतो म्हणून.
त्यामुळे हे शक्यच नाही. प्रत्येकाने आपली गाडी आपल्या parking मध्ये
धुवावी.”
एवढ्या
धुमश्चक्रीतही काही संदर्भहीन संवाद ऐकू आलेच-
“(फोनवर) Pole position काय आहे रे?
काय?... वेटेल मागे आहे? Cover करेल रे तो... no doubt...chill मार.”
“तू घरी जा
बरं... आजी एकटी असेल. भुणभूण नको लावू इथे.”
“तो भारी
खेळतो shares मध्ये... परवाच KYC चे shares विकले त्यानी.”
“(फोनवर)
अबे लेका, तो काय अल्लाउद्दिनचा दिवा आहे काय?... घासला की पेटला !! रॉकेल नको !!”
“पंचमदा best होते... on कर ना Bluetooth...लगेच transfer करतो.”
इकडे रस्त्याबद्दल
अजूनही आश्वासन मिळाले नव्हते. पण प्रश्नांचा भडीमार थांबत नसल्याचे बघून बिल्डर
वैतागला होता. अखेर त्याने ‘Approach Road’ चा मुद्दा
मान्य करून तो रस्ता तयार करून देण्याचे कबूल केले आणि सभेत टाळ्यांचा कडकडाट
झाला. MoM मध्ये ह्याची रीतसर नोंद झाली. महत्वाचे मुद्दे आता संपले होते. सभा
संपायची वेळ तर कधीच उलटून गेली होती. तरीही बिल्डरने आणखी काही विचारायचे असल्यास
विचारा असे सांगून लोकांच्या good books मध्ये यायचा प्रयत्न केला.
हंगामी
समितीतल्या मान्यवर सदस्यांनी आपसांत चर्चा करून office व garden बद्दल
विचारणा सुरु केली.
“आम्हाला office पण करून
हवंय. सगळे documents ठेवायला office लागेलच.”
“ते तर plan मध्ये
असतेच. जागा देखील pre-decided आहे. लगेच काम सुरु करूया.”, विधाते म्हणाले.
“आणि garden चं काय? झाडं तरी लावायला सुरु करा.” इति तेलंग काका.
“करूया
की...”
मुळीक काका
उत्तरले, “कधी? garden पूर्ण होईपर्यंत आमची पोरं मोठी होतील.” इथे अर्थातच जोरदार हशा पिकला. बिल्डर
देखील माफक हसला. एवढ्यात कुणीतरी ‘आम्हाला मंदिर पण हवंय’ अशी मागणी केली. मंदिर
बांधून दिलं तरी ‘रोज पूजा कोण करणार?’ अशी बिल्डरने defensive विचारणा
केली. तेलंग काकांनी लगेच ‘मी’ असे उत्तर देऊन प्रश्न मिटवला. शैव, वैष्णव आणि
शाक्त असे तिन्ही पंथ बाजूला सारत शेवटी प्रथमपूज्य गणपतीचे छोटे देऊळ बांधायचे
असा ठराव मंजूर झाला. आतापावेतो बरेच ठराव मंजूर झाले होते. MoM चे कागद
संपायला आले होते. चार तास सभा चालली. देशपांडे काकांनी कंटाळून एक पुडी सोडलीच,
“सभेच्या समारोपाचा ठराव तेवढा आता मंजूर करा. मुंग्या आल्या पायांत बसून बसून.”
विधातेंनी
माईक हातात घेतला आणि बोलू लागले, “आपण सर्व जण एवढ्या आपुलकीने इथे आलात
त्याबद्दल खूप धन्यवाद. MoM तयार आहे. एक copy हंगामी
समितीकडे सुपूर्द करतोय आम्ही. तुम्ही कधीही बघू शकता. पुढच्या सभेची तारीख आता
तुमची समितीच देईल. काहीही लागलं तरी आम्ही आमच्या office भेटूच. Thank you very much.” विधातेंचे बोलणे संपताक्षणी अध्यक्षांनी भेट म्हणून
‘बिल्डर आणि मंडळींना’ अत्तराची एकेक कुपी भेट दिली. पुन्हा टाळ्यांचा कडकडाट
झाला. तेलंग आणि पुरंदरे काकांनी MoM तपासून घेतले. कागदपत्रांचा गठ्ठा आपल्या हाती घेतला. सभा
संपल्याची घोषणा झाली. अर्ध्याधिक लोकं पट्कन सटकायच्या तयारीत असतानाचा विधातेंनी
परत माईक हातात घेतला आणि म्हणाले, “पलीकडे मला खमंग वास येतोय. Buffet is ready. न जेवता मुळीच जाऊ नका. जेवणाचा आस्वाद घ्या.”
पलीकडून
खरंच पक्वान्नांचा सुगंध दरवळत होता. फुकट खायला मिळतंय पाहून बऱ्याच लोकांनी
परतीचा प्रवास लांबवला. मी मात्र निघायच्या बेतात होतो कारण सिंहगड रोडवरची अभेद्य
traffic फोडून मला कोथरूड सर करायचे होते. घरून फोन खणखणत होता. उशीर झालाच होता.
‘आत्ता निघतोय’ असे घरी कळवून मी निघालो. Community Hall च्या लॉंन बाहेर पडताच नेमके माझ्या सख्ख्या शेजाऱ्याने अडवले आणि खेचत
पुन्हा आत घेऊन गेला.
“अरे shift होशील तेव्हा होशील... आता जेवून घे. स्वतःच्या
सोसायटीची मिटिंग होती ना... असाच चाललास काय!!” इति Mr. रामटेके... सख्खे शेजारी. त्याच्या आग्रहाखातर थोडेबहुत खाऊन मी तिथून finally बाहेर
पडलो.
कागदोपत्री ‘सर्वसाधारण’ असलेली ही सभा खरतरं
सर्वसाधारण नव्हतीच. मिटिंगला आलो तेव्हा सगळं अनोळखी होतं... नवी जागा... नवे
लोक. परंतु आपल्यासारखीच गुण-दोषांनी संपन्न असलेली मजेशीर माणसं इथे राहायला आली
आहेत हा विचार करून हायसं वाटलं. ह्यांच्या सहवासातच आता आयुष्य व्यतीत होणार आहे.
आता गणेशोत्सवही इथे साजरा करायला मिळणार आणि अगदीच नळावरची नसली तरी मिटिंग मधली
भांडणं सुद्धा अनुभवायला मिळणार. भावी जीवनातले सुख दुख्खाचे प्रसंग याच जागेत
पिंगा घालत येणार हेही तेवढंच खरं. पुण्यात स्वतःचे घर होईल असे कधीच वाटले नव्हते
पण अपेक्षांना छेद देणे हा तर नियतीचा अगदी आवडता खेळ आणि आपल्यासारख्या
सामान्यांना तो कधी कळणार नाही हेच सत्य !!
(समाप्त)
